OTRANTO
Najbardziej wysunięte na wschód miasto włoskie, założone w starożytności jako kolonia grecką. Otranto ma ciekawy lekko orientalny charakter, wywodzi się to stąd, że w XV w. miasto przeżyło inwazję Turecką. Całe miasto zostało wtedy zniszczone przez tureckie wojsko, a miszkańcom którzy nie chcieli przejść na islam ścięto głowę. Tych 800 mieszkańców uznano za świętych a ich prochy znajdują się w katedrze. Znajduje się tam również idealnie zachowana posadzka z mozaiki z XII wieku.
Nie do przeoczenia również przepiękny zamek warowny a dla tych którzy lubią ciekawe książki polecamy  „Zamczysko w Otranto” książka napisana przez angielskiego pisarza wydana w 1764 roku, której akcja rozgrywa się w zamku w Otranto. Przeczytanie książki może być ciekawym wstępem do zwiedzania tego miejsca.

GROTTAGLIE

Małe miasteczko w prowincji Tarentu w północnej części Salento, położone na  płaskowyżu krasowym  Murge do którego należy również Matera (Bazylikata). Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa kriptalys czy greckiego Κρυπταλύς czyli krypta nazwa która wskazuje na obecność charakterystycznych wykutych w skale grot. (źródło: wikipedia )  co jest najbardziej charakterystyczną cechą tego miejsca. Jak można od razu zauważyć całe stare miasto Grottaglie jest właśnie wykute w tufie. Miasto rozbudowało się w średniowieczu i właśnie z tego okresu pochodzi większość grot, które były zamieszkiwane przez stulecia. Warto zwiedzić również wykute w skale kościoły wraz z ciekawymi bizantyjskimi malowidłami ściennymi. Santa Maria della Grotta to jeden z najciekawszych zabytków tego typu. To nie koniec jednak ciekawostek, w 2008 roku odkryto tu przez przypadek kryptę pochodzącą z IX wieku z malowidłami przedstawiającymi św. Mikołaja. I ile jeszcze ciekawych i nie odkrytych zabytków kryją podziemia Grottaglie tego nie wiadomo.  Grottaglie jest również znane z produkcji ceramiki. Dzielnica ceramiki w Grottaglie to jedyna taka dzielnica w Apulii a wizyta w  muzeum ceramiki w Zamku Episcopio to również historyczno archeologiczna perełka.

GALLIPOLI
Nazwa pochodzi od greckiego Kallipolis i oznacza piękne miasto. Gallipoli nazywane jest perłą morza Jońskiego. Miasto dzieli się na dwie części, stare miasto, położone na wyspie oraz nowe miasto na wybrzeżu, połączone ze starym XVII wiecznym mostem. Stare miasto pełne jest barokowych kamiennic i kościołów. Miasto  to swoisty labirint uliczek z czego każdą można dojść do portu. Takie było zamierzenie Greków, którzy tu się osiedlili aby uchronić się od silnych wiatrów jakie tu docierają.
W okresie letnim miasto przeżywa prawdziwy najazd turystów, szczególnie młodych ludzi gdyż niewątpliwie Gallipoli w ostatnich latach stało się letnią stolicą rozrywki.

PORTO CESAREO
Miasto znane było już w starożytnośći jako Portus Sasinae. Prawdopodobnie założone zostało w V wieku p.n.e. przez lud zamieszkujący tereny obecnej Albanii. . Niestety w nastepnych wiekach misto znikło z mapy, zburzone prawdopodobnie przez Gallipolijczyków. Następnie ok wieku XI na nowo odżyło, dzięki Zgromadzeniu św. Bazylego, które założyło tu swoje opactwo.

Dzisiaj Porto Cesareo to przede wszystkim miejscowość turystyczna. Tuż za miastem ciągną się przez 17 km. malownicze plaże, wydmy i roślinność śródziemnomorska  od Torre Lappillo aż do Punta Prosciutto ma tu również siedzibę Morski Rezerwat Przyrody i warto wybrać się do rezerwatu z przewodnikiem.
W 1960 roku na dnie morza niedaleko od brzegu w miejscu zwanym Torre Chianca odnaleziono marmurowe kolumny z epoki Starożytnego Rzymu datowane na II w n.e. Można je łatwo zobaczyć bo są na głębokości 5 metrów.

SANTA MARIA DI LEUCA
Nazwa miasta pochodzi od greckiego słowa leukos co oznacza białe, podobno greccy marynarze przybywający z dalekiego wschodu,  widzieli z daleka to miasto i blask odbijającego się słońca.
To właśnie tutaj dopłynął św. Piotr udając się z Palestyny do Rzymu, i z tego iejsca rozpoczął ewangelizację Europy, stąd wziął się również drugi człon nazwy Santa Maria co oznacza Matkę Boską, ku czci matki Jezusowej. Św. Piotyr wybudował również Bazylikę ku czci Matki Boskiej Finibus Terrae. Bazylika została doszczętnie zburzona na podstawie edyktu dwóch cesarzy rzymskich i różne były dalsze jej dzieje i dopiero w XVIII odbudowano ją całkowicie i w takiej formie dotrwała do dnia dzisiejszego. Charakterystyką miasta są XIX wieczne  wille, znajdujące się wzdłuż bulwaru nad morskiego w stylach neomauretańskim, secesyjnym i gotyckim.
Plaże znajdujące się nieopodal miasta są zarówno skalne jaki z piaszczyste.

Ciekawostka: warto przespacerować się na Punta Mèliso, tutaj jak ustaliła  IHO (Międzynarodowa Organizacja Hydrograficzna,  biegnie linia która oddziela Adriatyk od morza Jońskiego. Dokładnie od punta Mèliso do Capo Cefalo na wyspie Corfù. Chociaż są jeszcze dwa miejsca, które podawane są z punkt styczny. Punta Palascia (okolice Otranto) oraz Punta Mucurone w okolicach Castro. Jak twierdzą mieszkańcy przyglądając się tafli morza, można faktucznie zobaczyć linię oddzielającą obydwa morza.

Nie wszyscy wiedzą, że niedaleko Santa Maria di Leuca na dnie morza na głębokości 15 m. znajduje się pomnik Matki Boskiej nazwany "Matką Boską dwóch mórz", ma on 3 metry wysokości i waży 4 tony.